De herfst nadert! Mijn handen jeuken om meer tijd aan de waterkant door te brengen, op zoek naar prachtige grote snoekbaarzen. Hoewel het leven soms in de weg lijkt te staan, ben ik niet stil blijven zitten. Ik heb regelmatig even de tijd genomen voor korte vissessies, met wisselende resultaten tot nu toe. Net wanneer ik denk dat ik het door heb verandert er weer iets en moet ik het vissen deels opnieuw uitvinden. Dat maakt het ook leuk eerlijk gezegd. Het plannen, uitproberen, jagen, falen, je plan herzien en dan uiteindelijk slagen!
Het is alweer vier dagen geleden sinds mijn jaarlijkse zeebaarsavontuur. Ik lag op de bank en hield het weerbericht nauwlettend in de gaten. Het weer was onstuimig, met af en toe regen gedurende de dag. Maar de windrichting was perfect, een mooie zuidwestenwind. In mijn ogen is de windrichting vaak een van de cruciale factoren voor een geslaagde vissessie. Met een noorden- of oostenwind voel ik vaak minder motivatie. Ik checkte snel de getijden en ze waren ideaal voor de visplek die ik in gedachten had. Zonder aarzelen besloot ik om te gaan vissen.
Ik greep mijn snoekbaars hengel, een tas vol pluggen die nog onaangeroerd in de schuur lagen sinds mijn zeebaarsavontuur, mijn waadpak, waadschoenen en een regenjas. Het is altijd een uitdaging om georganiseerd en gefocused te blijven in mijn enthousiasme, om ervoor te zorgen dat ik niets belangrijks vergeet. Iets wat me in het verleden wel eens is overkomen. Snel de auto in en vol gas richting het water.
Toen ik eenmaal op de visstek aankwam, zag het weer er al veelbelovender uit. De hemel klaarde even op en het zicht verbeterde. Het enige licht dat ik nodig had, was voor het optuigen van mijn hengel. Mijn plan was om eerst te vissen met een grote shad van ongeveer 15 centimeter en daarna met een kunstaas dat ik van een vriend had gekregen, een Rapala Weedless Shad. Ik was opgewonden omdat ik nog nooit eerder met dit aas had gevist. Als dat niet werkte, zou ik teruggrijpen naar mijn vertrouwde Rapala X-Rap van 10 centimeter.
Ik trok mijn waadpak aan, had mijn hengel klaargemaakt en begon mijn tocht in het donker naar de rivieroever. Daar, aan het water, zag ik iets donkers in het water bewegen. Een oude bekende! Het was de bever die niet ver van de stek zijn huisje had. Tijdens mijn vorige sessie had hij me bijna een hartaanval bezorgd. Zo gefocust was ik aan het vissen dat ik pas besefte dat de bever op slechts 1,5 meter afstand recht naar me toe zwom. Volgens mij had hij mij ook niet gaten. We schrokken allebei! Hij dook onder en sloeg met zijn platte staart hard op het water, wat een luide knal en een waterspektakel veroorzaakte. Maar deze keer had ik hem al opgemerkt, en ik maakte mezelf bekend door mijn zaklamp op hem te richten. Hierdoor besloot hij deze keer om de visstek heen te zwemmen. Toch bleef ik tijdens het vissen voortdurend achteromkijken; je weet maar nooit met die beesten en eerlijk gezegd voelde ik me nog niet helemaal op mijn gemak.
Ik zette mijn eerste stappen in het water en de stroming was al behoorlijk sterk en voelbaar. Mijn waadpak klemde om mijn benen terwijl het water langs mijn lichaam stroomde. Achter mij in de verte doemde een donkere, dreigende wolk op, vergezeld van bliksem en regen. Verder heerste er een diepe stilte. Er was weinig teken van activiteit, zelfs de aasvis leek in mindere aantallen aanwezig dan ik gewend was.
De eerste paar worpen met de grote shad leverden niets op. De snoekbaarzen waren ogenschijnlijk niet actief. Toen besloot ik de Rapala Weedless Shad uit te proberen. Dit kleine kunstaas had een opwindende, nerveuze zwembeweging en de ratel was zo luid dat je hem van ver boven het wateroppervlak kon horen. Zelfs de vleermuizen toonden interesse en kwamen een paar keer inspecteren wat dat geluid was. Bij de tweede worp met dit aasje voelde ik de trillingen in de sterke stroming dat door de gevoelige top van mijn hengel tot in mijn handen doorkwam. Een fractie van een seconde later kreeg ik een verwoestende klap op de plug. Mijn slip gierde en voordat ik het besefte, was de vis weg. De los afgestelde slip was de boosdoener. Mijn adrenaline schoot omhoog en ik wist dat dit aasje de aandacht van de snoekbaars had getrokken!
Worp na worp kreeg ik een felle aanval op het aasje. De snoekbaarzen leken geïrriteerd door dat kleine ding. Ze waren nog niet echt aan het jagen, maar leken eerder vastbesloten om het aasje te vernietigen. De beten waren fel en kort maar geen een snoekbaars bleef plakken.
Snel besloot ik mijn vertrouwde Rapala X-Rap erop te zetten, “the Old Trusty”. Daar zitten tenslotte dreggen op en de kans dat een snoekbaars blijft hangen is veel groter. Ondertussen had de regen me gevonden. Ik stond tot aan mijn bovenbenen in het donkere water, met mijn pet en capuchon van de regenjas strak over mijn hoofd getrokken. Het enige geluid dat ik hoorde was het getik van de regendruppels op mijn capuchon. Ik deed een worp. Weer een harde aanbeet, kort maar krachtig, maar weer geen vis. Bij de tweede poging was het raak!
Mijn hengel boog diep en ik voelde meteen dat ik een grotere vis aan de haak had geslagen. In de sterke stroming kan het verraderlijk zijn, maar de vis voelde goed aan. Dit was zeker geen kleintje. Voorzichtig begon ik de vis naar me toe te drillen en hij hing maar net aan een van de achterste dreggen, bijna bij de lip. Een wonder dat ik hem niet had verspeeld. Als ik een schatting moet maken, was hij ongeveer 65 cm. Ik onthaakte de vis en liet hem rustig terugzwemmen naar het ondiepe gedeelte buiten de stroming. Na zo’n intense strijd zijn ze vaak uitgeput en ik behandel ze dan met extra zorg.
Ik maakte me klaar om verder te vissen maar de grote zwarte wolk had me inmiddels ingehaald. De regen begon harder te vallen en het zicht was door de duisternis minimaal geworden. Na een half uur vissen besloot ik het op te geven. Het was duidelijk dat de snoekbaarzen er geen zin meer in hadden. Ik kreeg geen enkele beet meer, ondanks mijn inspanningen en het uitproberen van al mijn trucs. Het was tijd om naar mijn volgende visplek te gaan.
Aangekomen bij mijn volgende stek, rond 22:30 uur, dacht ik aan om alleen een paar worpen te maken. Ik bevestigde opnieuw de Rapala Weedless Shad, want die moest nu toch wel werken. De stroming was hier minder krachtig, dus ik moest zelf wat meer actie aan de shad geven door af en toe een tik met de hengeltop te geven. Elke keer als ik dat deed, klonk het luid door de stilte van de nacht. Ik maakte nog een worp en liet de plug langs de stenen zinken. Een tik en bam! Een aanbeet recht voor mijn voeten. De snoekbaars had de plug gevolgd. De hengel trok krom maar het was geen zwaar gevecht. Toen de vis naar boven kwam drijven, was het toch een mooie snoekbaars, ook weer rond de 65-70 centimeter. Snel een foto gemaakt, onthaakt en weer vrijgelaten.
Ik wilde doorgaan met vissen, maar ik had het gevoel dat ik het maximale uit deze visnacht had gehaald en ik was bovendien doorweekt. Tevreden gooide ik mijn natte spullen in de kofferbak en reed naar huis, op zoek naar mijn warme bed en dromend over die ene grote vis die nog op me wacht.
Hieronder een paar shorts van de eerste sessie, geen videografisch hoogstandje maar vooral om je een impressie van de vangst te geven. Bedankt voor het lezen.